Reguła Lenza

Reguła Lenza (inaczej Prawo Lenza, reguła przekory) - prawo dotyczące kierunku indukowanego prądu elektrycznego. Indukowany pod wpływem zmiennego pola magnetycznego prąd ma taki kierunek, aby wytwarzany przez niego własny strumień magnetyczny przeciwdziałał pierwotnym zmianom strumienia, które go wywołały.

Kierunek indukowanego prądu i strumienia magnetycznego jest efektem przemieszczającego się źródło pola magnetycznego (magnesu) względem nieruchomej pętli (obwodu). Zależą one od tego czy strumień pola magnetycznego generowanego przez ruch magnesu rośnie, czy maleje, w wyniku zbliżania bądź oddalania magnesu od obwodu. Indukowany prąd płynie w takim kierunku, aby pole indukcji przez niego wytworzone przeciwdziałało zmianom zewnętrznego pola (pochodzącego od magnesu). Gdy pole zewnętrzne rośnie wówczas pole indukcji przeciwdziała temu wzrostowi, gdy pole maleje, wówczas kierunek linii wygenerowanego pola indukcji jest zgodny z kierunkiem linii zewnętrznego pola, co kompensuje spadek wartości pola. Inaczej mówiąc, jeżeli zamknięte uzwojenie oraz magnes poruszają się względem siebie, to wokół obwodu zwojnicy wygenerowane zostanie pole magnetyczne przeciwdziałające ruchowi obwodu względem magnesu.

Prawo sformułowane zostało w 1834 roku i nazwane na cześć Heinricha Lenza, który zaobserwował występujące zależności. Fizycznie właściwości opisane przez Lenza wynikają z zasady zachowania energii. 

Należy zaznaczyć, iż występujący we wzorze opisującym prawo indukcji Faradaya znak “-” (minus) dotyczy kierunku indukowanej SEM i wyraża właśnie zależności ujawnione przez Lenza.